مــــــــــن یکـــــــــــی را دوســـــــت مــــــــــی دارم

یکــــی را دوســـــــت مــــی دارم،ولـــــی افســــــــوس او هرگــز نمــــــی دانـــــد 

نـــــــگاهــــــــش مـــــــی کــــنم،شـــــــاید بخــــــــوانــــــــد راز پـــنهــــــــانـــــم 

کــــه او را دوســـــــت دارم،ولــــــــی افســــــــوس و صــــــــد افــســـــــــوس 

کـــــــه او هـــــرگــــــــــز نــگاهــــــــــم را نمـــــــــــی خـوانــــــــــد 

بــــــه برگ گل نوشــــــــــــتم،تــو رامــــــن دوســـــت مـیدارم 

ولی افســــــــوس او گل را به زلف کودکـــــــــی آویـــــخت تا او را بخــــنــــــــدانـد 

شــــــــبانـــــگه گفتم:ای مهتاب ســــــر راهــــت به گوش او 

سلام من رســــان و بـــــگو تــو را من دوســــــت مـــــــــی دارم 

ولـــی افســـــــوس چون مهتاب به روی بســــــترش لغــــــزید 

یکــــــــی ابره سیـــــــــــاه آمـــــد که روی مه بپوشــانــــد 

صبــــا را دیـــــدم و گفتـــــــم:صبـــــا دستـــــــم به دامـــانــــــت 

بگــو از من به دلدارم،تورا من دوست می دارم 

ولی افســــــوس وصــــد افســــوس 

ز ابــــــره تیــــــره جرقی جسـت که قاصد را میان ره بسوزاند 

اکنــــــــــون وا مانــــــده از هر جـــــــــا ،دگـــــــر با خود کنــــم نــــــــــجوا 

یکــــــی را دوست مــــــی دارم ولی افســــــــوس او هـــــــــــرگز نمــــی دانـــــــد